Grazas a xenerosidade, bo facer e valentía de Maite e Noelia
nace unha nova sección en LibreAndo: Cartafol Literario. Neste apartado do blog
iremos subindo, aos poucos, textos en prosa e poemas; grandes xoias que os
artistas que nos arrodean estean dispostos a deixar voar compartíndoos con nós.
Animádevos a ler, escribir, ler, escribir.... ler,
escribir!! Que a bóla de neve vaia medrando e, con ela, a nosa sensibilidade
e nós como persoas!
|
Cantigas
Eu tamén escribo
Dende muller
que son
Falo de
cousas da vida
De xeitos do
corazón.
O mencer do
primeiro día
Ese que
berra aloucado
Cando non
estás ó meu lado
E te espetas
por alí
Ese que
morre de tremura
Ese que
espalla as dores do pensamento
Cando non
teño contento,
Esperando os
bicos da boca túa.
E o meu
peito se alouca
De pensar
que alguén te está a perder
Mentres o
teu corpo enteiro
Rula polos
axeitados cobizos
Dunha muller
extranxeira.
E sen
dúbida, dubidosa seica
Que vaite
falando de amores
de caricias
e de peitos cheos.
|
¡¡Non tolees
meu amor!!
As mulleres
falangueiras
sonche serpes
no camiño
Para engadir
ao teu lombo
as esencias do
maligno
que se
engana, que alouca,
que converte
a ledicia dun intre,
en morte
permanente de tristura,
Aínda que
pareza felicidade profunda,
Non é máis
que un mentireiro plan
de aproveitar
ese cartos
que alumeas
diante dela sen vergoña
En tanto eu
na túa alcoba
Estou a
suspirar por verte
E oires da
túa boca
Esas verbas
agarimosas
Que otronte
me dicías
Quixente
tanto... pombiña
Miña rula,
meu amor
Que ti has
de ser para mín
A lúa chea,
a mar, a calor.
Maite Vázquez Estévez |
|
Viaxe ás orixes de Zambece
Volvín a cidade cos pés curtidos e co penacho de fentos.
Cando reparaba nel presidindo a repisa do meu despacho lembrábao con claridade
sobre a testa de Zalima. Baixo aquel mato verde agochábase a súa ollada
ateigada de vida.
Camiñaba cos pés espidos para diferenciar os latexos da nai
natureza e adiantarse ao paso ameazante do home branco. Zalima fora elixido
polos espíritos da tribo para ser o Chamán.
Aquel home robusto e de pequena estatura admiraba aos seus devanceiros, eles
axudábanlle a descifrar as mensaxes do ceo e comprender a linguaxe secreta da
terra. Baixo o espazo Austral, nun claro
ao Sur de Zambece, toda a comunidade convivía mesturada. Para eles o ben máis prezado
era a vida e os cativos nutríanse co zume dos vellos.
 Zalima cría que os zapatos facían dos homes “seres tristes”.
“Voades como paxaros migratorios”, díxome.
E engadiu, “nadades coma peixes, pero non sabedes camiñar
como homes libres”.
Logo de escoitalo e recoñecer a súa verdade espinos.
Ao escrutar a carne branda e se cor, aseguroume con tristura
que “tiña a sabedoría dun neno”. Nese mesmo intre tamén culpou ás miñas gafas
de sol de “afastarme da luz”. Quiteinas e o Chamán
recuou un pouco. Segundo el, eu posuía “o corazón dun vello”. Sen máis, como
agasallo de benvida, pousou a súa coroa vexetal sobre a miña cabeza. Eu trataba
de ser aceptado no seu clan, sen saber que xa o fora dende o primeiro intre.
Noelia Paz Currás
|
Ningún comentario :
Publicar un comentario