Blues da Ría, de J.A. Xesteira

Redondela recomenda...

J.A. Xesteira Blues da Ría  Xerais, 2001 Axencia Municipal de Lectura Localización:F-L/XES/bl Nº rexistro: 3967 Fondo Local Biblioteca Municipal "Valle-Inclán" Localización: I/XES/blu Nº rexistro: 8042

Nestes días nos que o noso benquerido inspector Caldas está de anovada actualidade e especialmente pensando en todos aqueles que empezan a desesperar ante a tardanza da mil e unha veces anunciada terceira entrega das súas andainas, traio unha recomendación a este foro: Blues da Ría, do xornalista e cinéfilo J. A. Xesteira. No libro ides atoparvos cun Detective sen nome propio mais con maiúsculas –toda unha declaración de intencións por parte do autor–, e cunhas cidade e ría de Vigo, San Francisco e a súa baía na mente do protagonista, como hábitat no que se desenvolven persoas ambiciosas e sen escrúpulos. O libro foi publicado no ano 2001 –cinco anos antes de que Domingo Villar publicara Ollos de auga presentándonos ao seu inspector– pola editorial Xerais na súa colección Fóra de Xogo; colección que, en verbas de M. Bragado, está “dacabalo entre a edición infantil e adulta”. Un libro, pois, co que gozarán os sagaces estudantes de secundaria pero tamén, podedes estar ben seguros, os que coma min xa nin se molestan en pintas as canas. Tempo é, ademais, de valorar o propio; as marabillas que temos preto de nós.

Marta Rodríguez

Nace o Cartafol Literario

     Grazas a xenerosidade, bo facer e valentía de Maite e Noelia nace unha nova sección en LibreAndo: Cartafol Literario. Neste apartado do blog iremos subindo, aos poucos, textos en prosa e poemas; grandes xoias que os artistas que nos arrodean estean dispostos a deixar voar compartíndoos con nós.

     Animádevos a ler, escribir, ler, escribir.... ler, escribir!! Que a bóla de neve vaia medrando e, con ela, a nosa sensibilidade e nós como persoas!

Cantigas Eu tamén escribo Dende muller que son Falo de cousas da vida De xeitos do corazón. O mencer do primeiro día Ese que berra aloucado Cando non estás ó meu lado E te espetas por alí Ese que morre de tremura Ese que espalla as dores do pensamento Cando non teño contento, Esperando os bicos da boca túa. E o meu peito se alouca De pensar que alguén te está a perder Mentres o teu corpo enteiro Rula polos axeitados cobizos Dunha muller extranxeira. E sen dúbida, dubidosa seica Que vaite falando de amores de caricias e de peitos cheos.

¡¡Non tolees meu amor!! As mulleres falangueiras sonche serpes no camiño Para engadir ao teu lombo as esencias do maligno que se engana, que alouca, que converte a ledicia dun intre, en morte permanente de tristura, Aínda que pareza felicidade profunda, Non é máis que un mentireiro plan de aproveitar ese cartos que alumeas diante dela sen vergoña En tanto eu na túa alcoba Estou a suspirar por verte E oires da túa boca Esas verbas agarimosas Que otronte me dicías Quixente tanto... pombiña Miña rula, meu amor Que ti has de ser para mín A lúa chea, a mar, a calor. Maite Vázquez Estévez

Viaxe ás orixes de Zambece      Volvín a cidade cos pés curtidos e co penacho de fentos. Cando reparaba nel presidindo a repisa do meu despacho lembrábao con claridade sobre a testa de Zalima. Baixo aquel mato verde agochábase a súa ollada ateigada de vida.      Camiñaba cos pés espidos para diferenciar os latexos da nai natureza e adiantarse ao paso ameazante do home branco. Zalima fora elixido polos espíritos da tribo para ser o Chamán. Aquel home robusto e de pequena estatura admiraba aos seus devanceiros, eles axudábanlle a descifrar as mensaxes do ceo e comprender a linguaxe secreta da terra.  Baixo o espazo Austral, nun claro ao Sur de Zambece, toda a comunidade convivía mesturada. Para eles o ben máis prezado era a vida e os cativos nutríanse co zume dos vellos.    Zalima cría que os zapatos facían dos homes “seres tristes”.      “Voades como paxaros migratorios”, díxome.      E engadiu, “nadades coma peixes, pero non sabedes camiñar como homes libres”.      Logo de escoitalo e recoñecer a súa verdade espinos.       Ao escrutar a carne branda e se cor, aseguroume con tristura que “tiña a sabedoría dun neno”. Nese mesmo intre tamén culpou ás miñas gafas de sol de “afastarme da luz”. Quiteinas e o Chamán recuou un pouco. Segundo el, eu posuía “o corazón dun vello”. Sen máis, como agasallo de benvida, pousou a súa coroa vexetal sobre a miña cabeza. Eu trataba de ser aceptado no seu clan, sen saber que xa o fora dende o primeiro intre. Noelia Paz Currás

Os libros de maio

Redondela recomenda...
	Loly Daviña Romero
Anna Gavalda Juntos nada más  Seix Barral, 2004
Axencia Municipal de Lectura Localización: N-EX/GAV/xun Nº rexistro: 4778 Biblioteca Municipal "Valle-Inclán" Localización: N/GAV/xun Nº rexistro: 12040	Camilla Fauque es una joven frágil que malvive en una buhardilla. Philibert Marquet, su vecino, un caballero a la antigua usanza con un piso enorme del que puede ser desalojado en cualquier momento es el casero de Franck Lestafier cocinero de un gran restaurante, mujeriego y malhablado lo que molesta a su abuela Paulette que desde el asilo echa de menos su casa mientras espera las vistas de su nieto. La convivencia de estas cuatro personas les permitirá encarar el futuro con otra actitud y recuperar los sueños enterrados en el dia a dia. Me encanta la capacidad de Anna Galvana de ahondar en cada personaje con ternura, de transmitir sus sufrimientos, sus frustraciones, en una novela amena y divertida que se lee de un tirón. Es además una reflexión sobre las oportunidades que en ocasiones negamos a las personas que nos rodean al no darles ni siquiera la opción de conocerlas porque no encajan en el perfil hipócrita que nuestra sociedad establece.

Axencia de Lectura Municipal de Chapela Robert Boyers (editor) George Steiner en The New Yorker Xerais, 2010 Localización: E-EX/STE/geo Rexistro: 9506Adultos: literat de creación      Que nivel, Maribel! O epítome da cultura literaria, pero tamén a ponte entre a alta creación e o público inquisitivo, é o The New Yorker. De publicación semanal, esta revista ofrece coidadas seccións de narrativa, crítica e ensaio. Desde Rohal Dahl a Alice Munro, pasando por Truman Capote, as máis elegantes plumas teñen asinado nas súas páxinas. Na súa sección de análise e opinión o crítico George Steiner, premio Príncipe de Asturias 2001, vén ocupando un lugar destacado, escribindo durante trinta años, con sentido ácido e mirada incisiva, sobre os máis variados temas de literatura, pensamento e actualidade. Nesta recompilación dos seus artigos, ordenada por temas, atopamos espazo para moitos asuntos e temas, desde Cioran ao xadrez, cunha linguaxe coidada  e unha morea de referencias. Un libro culto, mais tamén ameno, para ir un pasiño aló do cotiá.

B.P.M. "Valle Inclán" de Redondela Marta Salis (compiladora) Cuentos de amor victorianos Alba Editorial, 2015 Localización:  N/CUE Rexistro: 22650 Adultos          Este libro tiene mucho cuento. En concreto, veintidós. Y también trae un equívoco: el adjetivo 'victoriano', que asociamos a rigurosidad y envaramiento, aquí tiene un uso puramente cronológico: todos los autores se mueven en el siglo de la reina Victoria. Hay un tema, el amor, y muy diversas maneras de afrontarlo, desde la desesperación a la ironía. En esta recopilación se ofrece algo así como un mapa de pasiones, una guía de estudio sobre los mecanismos afectivos y algunas de sus consecuencias. Con una nómina de autores impresionante -Gaskell, Thackeray, Hardy, Henry James...-,  y aunque, justo es reconocerlo, la calidad de los relatos es variable, -a nosotros nos gusta especialmente "Un día único" y el muy divertido "El matrimonio del brigadier"-  es una excelente oportunidad para recrear su tiempo y dilucidar si, finalmente, Dante llevaba razón y el sol y el resto de las estrellas son movidas por el amor.